hoe gezond is het om je emoties te uiten

Luister naar dit artikel

Vrijwel iedereen weet wel dat het onderdrukken van emoties niet gezond is. Maar is het eruit gooien van je emoties daarmee een goede zaak? In ‘therapie-land’ zie je nog wel eens dat er op allerlei manieren, met name via heftig lichaamswerk, mensen bij hun ‘pijn’ gebracht worden. Het idee daarachter is dan dat, als die pijn eruit gehuild, geschreeuwd en geslagen wordt, er vanzelf heling optreedt van die pijn. Zit je met een hoop opgekropte boosheid, dan voelt het inderdaad heel bevrijdend als je daar eens ongenuanceerd uiting aan kan geven.

Zo zijn er bij mij op het Helios Centrum in Heerde, al duizenden, potentiëel dodelijke klappen uitgedeeld op ons schuimrubberen blok met de Japanse houten zwaarden die we daarvoor gebruiken. Heb je zelf wel eens zo’n catharsis ondergaan, dan weet je hoeveel opluchting zo’n emotionele uitbarsting kan geven. Ik durf gerust te stellen dat als er onderdrukte gevoelens zijn, het een goede zaak is dat het verdriet of de boosheid er eens even helemaal in zijn volle omvang mogen zijn. Pas als iets tot op de bodem gevoeld wordt, kan het echt losgelaten worden. Het kunnen voelen en uiting geven aan emoties is dus een belangrijke stap op weg naar heelwording en innerlijke bevrijding.

Waarom mensen soms zo’n moeite hebben om verdriet of boosheid los te laten, is dat ze vinden dat het allang over had moeten zijn. Vaak is er zo iets van: “Nee hè, niet weer. Ik heb dit al zo vaak gevoeld. Ik wil dit niet.” En juist die houding maakt dat de emotie nooit helemaal tot op de bodem doorvoeld wordt en dus ook niet losgelaten kan worden. Waarom komen sommige emoties dan toch keer op keer weer terug? Ook als je ze wel tot op de bodem doorvoeld hebt? De reden is dat we het pijnlijke verhaal achter de emotie nog steeds voeden met ons geloof erin. Zo’n ‘verhaal’ hoeft bijvoorbeeld maar uit vier woorden bestaan: “Ze zien mij niet!”

Bewust of niet, zo’n verhaal of overtuiging kleurt onze beleving van de werkelijkheid veel meer dan we zelf kunnen zien. Leef je vanuit zo’n vervormde werkelijkheid, dan koester je altijd wel een of andere vorm van slachtofferschap en blijf je de bijbehorende emoties recyclen. Erger nog, door keer op keer weer in oude emoties terecht te komen, plus het bijbehorende drama dat er dan wordt opgevoerd, griffen we de emoties zelfs nog dieper in! Ik noem dat het ‘stortbakmechanisme’: de pijnlijke verhalen die we met ons meedragen laten ons keer op keer vollopen met emoties, tot het punt dat iets of iemand de trekker overhaalt en het menselijk toilet weer even schoongespoeld wordt. Dat lucht op.

Maar al gauw begint de stortbak weer vol te lopen en moet de cyclus zich weer herhalen. Het op deze manier moeten uiten van emoties is dus niet gezond! Het is in wezen ‘emotionele incontinentie’. Wil je je blijvend bevrijden van een telkens weer terugkerende emotie, dan is het belangrijk te onderzoeken welke overtuigingen je nog met je meedraagt. Overtuigingen zoals: “Ik mag er niet zijn”, “Het lukt me toch niet”, “Hij zou toch moeten weten hoe ik mij voel”, “Dat had niet mogen gebeuren”, “Ik mag mij niet laten gaan.” Als je die overtuigingen eerlijk onderzoekt, en de methode van Byron Katie is daar een goed middel voor, dan ga je de onwaarheid ervan inzien.

Met elke overtuiging die doorzien wordt, valt er weer een voedingsbron weg die je emoties van energie voorzag. Daardoor wordt het leven zoveel lichter, vreugdevoller en vrediger!

Bron