De ‘iedereen heeft het’-theorie: we missen COVID-gevallen, maar hoeveel?

Luister naar dit artikel

Een van de grootste onbekende zaken met betrekking tot COVID-19 is hoeveel mensen de ziekte krijgen, ervan herstellen en immuniteit ontwikkelen zonder in onze officiële statistieken te worden vastgelegd – misschien zonder symptomen te vertonen. Sommigen suggereren dat dit aantal inderdaad ongelooflijk hoog kan zijn, wat impliceert dat de ziekte zich snel verspreidt maar een lager dan verwacht sterftecijfer heeft.

We zouden hier snel goede antwoorden op moeten krijgen dankzij “serologische” tests, die detecteren of iemand antilichamen heeft tegen COVID (wat betekent dat ze het virus ooit in het verleden hadden, zelfs als ze momenteel niet besmet zijn). Maar hier wil ik een kort overzicht geven van wat we al weten. Mijn eigen gok is dat hoewel we de zaken aanzienlijk ondermijnen, het onwaarschijnlijk is dat meer dan, bijvoorbeeld, 10 procent van de bevolking het al heeft. Aangezien ongeveer tweederde van de bevolking het nodig heeft om “kudde-immuniteit” te bereiken, zou dat ons een lange weg te gaan geven als we de lockdowns opheffen en op het beste hopen.

Om te beginnen enkele zeer eenvoudige cijfers. Op dit moment hebben de VS ongeveer 600.000 bevestigde gevallen en een bevolking van ongeveer 330 miljoen mensen. Als we gevallen met een factor tien ondercijferen, is dat nog steeds ongeveer 2 procent. Om tot 10 procent besmet te raken, moeten we onder de teller staan ​​met een factor van ongeveer 50.

Dus wat zegt het bewijs? Nou, er is veel van, het wijst in veel verschillende richtingen. Hier is een steekproef:

Om te beginnen met het meest optimistische stuk, wijst een recentelijk geprofileerd onderzoek in The Economist erop dat staten met een hoog COVID-19-gehalte eerder in het jaar ook veel amorfe “influenza-achtige ziekten” hadden. Als deze ziekten daadwerkelijk onopgemerkt COVID waren, zou dat betekenen dat veel gevallen met symptomen niet werden geteld. Alles bij elkaar zouden we de gevallen met 100 of zelfs 1.000 kunnen ondercijferen.
. . . Nou ja, eigenlijk niet 1.000, want dat zou ons meer infecties geven dan mensen. Zelfs 100 is nu officieel onmogelijk in de staat New York, omdat het 1 procent van de hele bevolking heeft gediagnosticeerd.

Op nationaal niveau zou een 100-voudige ondertelling betekenen dat 20 procent van de mensen het al heeft gehad. Kruis je vingers maar wed er niet op. Even terzijde, ik raad deze thread aan van de auteur van het stuk in de Economist, die veel context biedt die het verhaal niet biedt en krachtig pleit tegen het opheffen van inperkingsmaatregelen. (Het verbindt ook een aantal gegevens die niet in dit stuk zijn opgenomen, voor degenen die een diepere duik willen.)

Zoals ik op de Corner heb opgemerkt, testte een ziekenhuis in New York vrouwen die bevallen waren en ontdekte dat 15 procent momenteel besmet was, overwegend zonder symptomen. Natuurlijk is New York natuurlijk de zwaarst getroffen plaats in het land, terwijl vrouwen in de vruchtbare leeftijd verre van de bevolking het meest vatbaar zijn voor ernstige symptomen, waardoor de cijfers moeilijk te generaliseren zijn.
San Miguel County in Colorado, een staat die niet bijzonder getroffen is, doet antilichaamtesten. De eerste resultaten van bijna 2.000 mensen identificeerden slechts 11 positieven en 30 grensgevallen. Gangelt, Duitsland, dat hard werd geraakt, vond antilichamen in 15 procent van de steekproef (wat een sterftecijfer van 0,4 procent suggereert, wat ongeveer 800.000 Amerikanen zou doden als tweederde van ons het zou nastreven voor de immuniteit van de kudde). IJsland, op zoek naar actuele infecties in een willekeurige steekproef van zijn bevolking, vond ze minder dan 1 procent van de tijd, en ongeveer de helft van degenen die positief gemelde symptomen testten. Een ander artikel uit IJsland schat de totale onderstelling op tien keer.

Gebaseerd op een combinatie van de gegevens van IJsland en wat Amerikaanse reisinformatie, schat een recent onderzoek dat we ergens tussen de 1,5 procent en 14 procent van de infecties oplopen. Dat is een ondercijfer van zeven- tot 67-voudig. Een ander artikel zegt dat de Amerikaanse regering eind maart ongeveer 7 procent van de infecties opliep.

Een daklozenopvang in Boston vond een huidig ​​infectiepercentage van meer dan een derde in een steekproef van een paar honderd, overwegend asymptomatisch. (Inderdaad, degenen die positief testten vertoonden ongeveer hetzelfde niveau van hoesten, koorts, enz., Als degenen die negatief testten.) Virussen zullen zich uiteraard snel verspreiden in een daklozenopvang, en sommige van de steekproef ontwikkelden symptomen nadat de gegevens waren verzameld.

Er is een hoop variatie in sterfte tussen landen en Amerikaanse staten. Een deel hiervan kan worden toegeschreven aan verschillen in rapportage, om nog maar te zwijgen van demografische gegevens en het tijdsverschil tussen infectie en overlijden, maar het suggereert waarschijnlijk ook dat er in “achterblijvende” gebieden nog steeds veel niet-geïnfecteerde mensen wonen. (Met andere woorden, zelfs als de zwaarst getroffen plaatsen al kudde-immuniteit hebben – een dubieuze veronderstelling om mee te beginnen – zullen veel mensen sterven als de rest, eh, “op de hoogte wordt gebracht”). Er zijn zes landen waar het sterftecijfer per hoofd van de bevolking meer dan het dubbele is van dat van de VS, en New York heeft ongeveer het dubbele sterftecijfer of meer, meestal veel meer, van elke andere staat.

Vergis je niet, deze stukjes informatie suggereren allemaal dat we behoorlijk wat infecties missen. Een tien- of zelfs twintigvoudige onderstelling zou me helemaal niet choqueren. Maar het lijkt mij een wishful thinking om te geloven dat de Verenigde Staten al bijna in de buurt van de kudde-immuniteit is, wat ons zou moeten verplichten tot een honderdvoudig ondercijfer.

Bronnen:

National Review