Waarom de COVID-19-strategie van Zweden stilletjes de wereldwijde strategie wordt

Luister naar dit artikel

De unieke aanpak van de COVID-19-pandemie in Zweden trekt al weken veel aandacht, met zowel bewondering als kritiek.

De Zweden hebben, in tegenstelling tot de meeste andere landen, afgezien van de harde aanpak die heeft geleid tot massale economische shutdowns en een torenhoge werkloosheid. Restaurants, bars, openbare zwembaden, bibliotheken en de meeste scholen blijven open. Hoewel de ‘laissez-faire’-benadering van het land vanuit sommige hoeken kritiek heeft gekregen, begint het ook lof aan te trekken.

Ambtenaren van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die we op 30 april hebben opgemerkt, hebben verklaard dat de Zweedse aanpak “een model vertegenwoordigt” voor landen die de blokkades willen opheffen die wijdverspreide economische ontwrichting hebben veroorzaakt en de wereldeconomie in gevaar hebben gebracht.

In zekere zin is Zweden een toetssteen van het coronavirus geworden. Critici wijzen erop dat het COVID-19-sterftecijfer per hoofd van de bevolking in Zweden hoger is dan in een aantal van zijn Scandinavische buren – Finland, Denemarken en Noorwegen. Voorstanders wijzen erop dat het sterftecijfer van Zweden lager is dan dat van veel van zijn Europese buren – België, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Spanje en Italië – die strikte lockdowns initieerden. Voorstanders wijzen er ook op dat Zweden “de curve heeft afgevlakt”, en merkte op dat de natie met 10 miljoen inwoners de ziekenhuizen niet heeft overspoeld of een tekort aan medische apparatuur heeft ervaren.

Het debat over Zweden zal ongetwijfeld worden voortgezet. Het is echter belangrijk om te onthouden dat acties meer zeggen dan woorden. Dus wat doen naties eigenlijk? Zoals wetenschappers hebben opgemerkt in een artikel over buitenlandse zaken dat dinsdag is gepubliceerd, omarmen landen over de hele wereld stilletjes de Zweedse strategie.

“Of ze de Zweedse aanpak al dan niet openlijk hebben omarmd, veel andere landen proberen er nu aspecten van na te bootsen. Zowel Denemarken als Finland hebben scholen voor jonge kinderen heropend ”, schreven de professoren Nils Karlson, Charlotta Stern en Daniel B. Klein. “Duitsland laat kleine winkels weer open. Italië zal binnenkort parken heropenen en Frankrijk heeft een plan om enkele niet-essentiële bedrijven te laten heropenen, waaronder boerenmarkten en kleine musea, maar ook scholen en kinderdagverblijven. ”

Een recent rapport van de Kaiser Family Foundation laat zien dat Amerikaanse staten in dezelfde richting gaan. De overgrote meerderheid van de staten versoepelt de maatregelen voor sociale afstand in verschillende mate. ‘Niet-essentiële’ bedrijven mogen heropenen. Thuisbestellingen worden verlicht of ingetrokken. Persoonlijk dineren keert terug. Verboden op grote bijeenkomsten worden opgeheven.

Dit betekent niet dat alle beperkingen plotseling worden opgeheven; de meeste inrichtingen hebben vrijwel zeker capaciteitslimieten. Het betekent ook niet dat er geen extra werk in het verschiet ligt. Staten die van lockdown-orders overgaan, zullen ongetwijfeld genoeg werk hebben om ze bezig te houden – verbeterde inspanningen voor het traceren van contacten, uitgebreide tests en meer inspanningen om risicopopulaties te beschermen.

Maar dit is vanaf het begin grotendeels het Zweedse model geweest. De reden dat anderen het eindelijk omarmen, vermoed ik, is tweeledig.

Ten eerste is het aanvankelijke doel van “het afvlakken van de curve” gerealiseerd. Het is belangrijk om te onthouden dat de lockdowns nooit bedoeld waren als permanente maatregel. Het was een eerste stap van een groter plan, bedoeld om te voorkomen dat ziekenhuizen overspoeld worden.

“De meeste modellen suggereren dat ‘afvlakking van de curve’ zinvol is in fase één, zodat je medische systemen niet overspoelt, maar je moet fase twee hebben”, zegt David L. Katz, een Amerikaanse arts en voormalig directeur van het Yale-Griffin Prevention Research Center. “Als je niet overgaat naar een tweede fase, wanneer je de klemmen loslaat, wacht het virus in de wereld op je, iedereen is kwetsbaar, en die grote piek in gevallen, en die grote piek in sterfgevallen die je probeert om te vermijden, gebeurt dan eigenlijk pas op een later tijdstip. ”

Het probleem is natuurlijk dat we op de een of andere manier vast kwamen te zitten in fase één. Maar zoals Katz opmerkt, in zo’n geval voorkom je niet echt sterfgevallen; je verandert gewoon de data.

De Zweedse arts Johan Giesecke bood onlangs in The Lancet een soortgelijke kijk aan.

‘Het is duidelijk geworden dat een harde afsluiting oude en kwetsbare mensen in verzorgingshuizen niet beschermt – een bevolking die de afsluiting moest beschermen’, schreef Giesecke. “Maatregelen om de curve af te vlakken kunnen effect hebben, maar een lockdown duwt alleen de ernstige gevallen de toekomst in – het zal ze niet voorkomen.”

Het jokerteken was natuurlijk altijd de hoop dat er snel een vaccin of nieuwe wondermiddelen konden worden ontwikkeld. Dat blijft een mogelijkheid, maar het is hoogst onwaarschijnlijk, zoals NIAID-directeur Anthony Fauci toegeeft.

Dat brengt me bij de tweede reden waarom landen volgens mij de Zweedse aanpak volgen. Naties hebben in wezen een simpele keuze: vastzitten en hopen dat een vaccin (of een ‘remedie’, zoals de burgemeester van Los Angeles, Eric Garceitti het zegt) wordt ontwikkeld of beperkingen verminderen.

Naties omarmen de laatste langzaam en het is niet moeilijk te begrijpen waarom.

De sociale en economische kosten van deze blokkades zijn duidelijk – en verbluffend: tientallen miljoenen banen zijn plotseling verdwenen, werkloosheid op het niveau van de Grote Depressie en landen over de hele wereld die in recessies belanden. (De psychologische tol van de shutdowns is moeilijker te kwantificeren, maar uit mediaberichten blijkt dat meldpunten voor zelfmoordpreventie recordpieken zien.)

Hoewel er weinig discussie is over de sociale en economische kosten van de afsluitingen, zijn hun voordelen minder duidelijk, zoals blijkt uit Zweden en andere staten die de afsluiting hebben versoepeld en geen explosie van sterfgevallen hebben gezien. Verschillende wetenschappers hebben zelfs beweerd dat gegevens suggereren dat vergrendelingen helemaal niet hebben gewerkt.

“We hoeven geen nationaal debat te voeren over de vraag of de economische kosten van lockdown opwegen tegen de voordelen voor de volksgezondheid, omdat lockdowns geen voordelen voor de volksgezondheid opleveren”, schreef econoom Lyman Stone, een adjunct-fellow bij het American Enterprise Institute, in een veel gelezen artikel Public Discourse.

Hoewel Stone niet de enige geleerde is die een dergelijke bewering doet, is het redelijk om deze positie als een uitbijter te beschouwen. Maar de mate waarin de afsluitingen wel of niet gunstig waren, is een onderwerp voor een andere dag. Waar het om gaat, is dat op dit moment naties en staten handelen, en niet wachten in de hoop dat iemand een vaccin of ‘kuur’ ontwikkelt (wat meestal jaren in beslag neemt).

Om echte voorkeuren te achterhalen, luister je niet naar wat iemand zegt. Men let je op wat ze doen. Gedrag is wat echte menselijke voorkeuren onthult, wijzen economen erop, niet hun woorden.

‘Actie is echt. Wat telt is het totale gedrag van een man, en niet zijn praat over geplande maar niet uitgevoerde handelingen ‘, merkte de beroemde econoom Ludwig von Mises op in Human Action. ‘Evenmin is waarde in woorden en doctrines. Het komt tot uiting in menselijk gedrag. Het gaat er niet om wat een man of groepen mannen zeggen over waarde, maar hoe ze handelen. ”

En wat doen mensen?

Op dit moment beweegt de wereld stilletjes in de richting van de Zweedse laissez-faire-aanpak. Voor degenen die moe zijn van door de staat opgelegde economische afsluitingen die enorme economische schade hebben aangericht en hebben geleid tot ongekende schendingen van de burgerlijke vrijheden, is dat een bemoedigend teken.

Bronnen:

FEE.org