De ecologische keerzijde van elektrische voertuigen

---

*Vind je het belangrijk wat wij doen? gooi dan een euro (of ander bedrag) in de fooienpot! Alleen met jouw steun kunnen we blijven doen wat we doen!

---

Luister naar dit artikel

Ooit waren “Het milieu redden” en “Klimaatverandering bestrijden” synoniemen. Dat is niet meer waar. De zoektocht naar schone energie door middel van elektrische voertuigen (EV’s) belichaamt “het doel heiligt de middelen”.

Volgens het International Energy Agency (IEA) heeft een elektrisch voertuig zes keer zoveel mineralen nodig als een vergelijkbaar voertuig met een verbrandingsmotor (ICE). EV-batterijen zijn erg zwaar en zijn gemaakt van exotische, dure, giftige en ontvlambare materialen.

De primaire metalen in EV-batterijen zijn nikkel, lithium, kobalt, koper en zeldzame aardmetalen (neodymium en dysprosium). De winning van deze materialen, hun gebruik bij de productie en hun uiteindelijke verwijdering brengen allemaal aanzienlijke milieu-uitdagingen met zich mee. Negentig procent van de ICE-loodzuurbatterijen wordt gerecycled, terwijl slechts vijf procent van de EV-lithium-ionbatterijen recyclebaar is.

Olie is zo gedemoniseerd dat we de neiging hebben om enkele van zijn positieve eigenschappen als energiebron over het hoofd te zien in vergelijking met het batterijvermogen van EV’s. De kracht voor een verbrandingsmotor, olie, is een homogeen goed dat over de hele wereld overvloedig wordt aangetroffen. In 2019 waren de vier belangrijkste olieproducerende landen de Verenigde Staten, Rusland, Saoedi-Arabië en Canada. Daarentegen is het vermogen voor EV’s afhankelijk van een mix van diverse grondstoffen uit slechts een handvol derdewereldlanden.

Ondanks de milieuhysterie rond olieboringen, is het verstoorde oppervlak relatief klein omdat de olie onder de grond wordt gewonnen. Daarentegen worden veel van de materialen die prominent aanwezig zijn in de schone-energierevolutie verkregen door horizontale mijnbouw in dagbouw, wat zeer schadelijk is voor grote delen van het milieu.

Nikkel

Nikkel, een belangrijk onderdeel van de EV-batterijen, wordt net onder de bovengrond gevonden in de regenwouden van Indonesië en de Filippijnen. Als gevolg hiervan wordt het nikkel gewonnen met behulp van horizontale dagbouw, wat resulteert in uitgebreide aantasting van het milieu: ontbossing en verwijdering van de bovenste laag grond. Opgemerkt moet worden dat regenwouden een belangrijke rol spelen in de “bestrijding van klimaatverandering” door koolstofdioxide uit de atmosfeer te verwijderen door middel van fotosynthese. De milieustrijdkreet “Save the Rainforests” moet worden vervangen door een nieuwe slogan die doet denken aan deze uit de oorlog in Vietnam: “Het was nodig om het dorp te vernietigen om het te redden.” Hier is de nieuwe milieusticker voor alle EV’s met schone energie: “Het was nodig om het regenwoud te vernietigen om de planeet te redden”.

Lithium

Meer dan de helft van ‘s werelds lithiumreserves zijn te vinden in drie Zuid-Amerikaanse landen die grenzen aan het Andesgebergte: Chili, Argentinië en Bolivia. Deze landen staan ​​gezamenlijk bekend als de “Lithiumdriehoek”.

Volgens het Institute for Energy Research wordt lithium aangetroffen in zoutpannen in zeer droge gebieden, wat het mijnbouwproces bemoeilijkt. Onder de zoutvlakten wordt een multimineraal mengsel met Lithium verwijderd. De lithiumextractie uit het mengsel is een langdurig verdampingsproces van 12 tot 18 maanden dat waterintensief is. Elke geproduceerde ton lithium vereist 500.000 gallons water. Naast het afgedankte mineraalzoutmengsel kan het proces leiden tot water- en bodemverontreiniging en een verarmd grondwaterpeil.

Opgemerkt moet worden dat de Verenigde Staten de 4e zijn van de totale lithiumreserves achter de Lithium Triangle-landen. De milieuprotesten van NIMBY (Not In My Backyard) tegen “Save the Planet” hebben echter de inspanningen om de Amerikaanse lithiummarkt te ontwikkelen gedwarsboomd. Het lijkt erop dat de provinciale “Earth-Firsters” een ongerepte VS willen behouden, maar er geen probleem mee hebben een oogje dicht te knijpen voor de uitbuiting van het milieu door derdewereldlanden.

Kobalt

De Democratische Republiek Congo (DRC) produceert 70% van ‘s werelds kobalt. Hoewel er geen gebrek is aan milieuproblemen met de kobaltmijnbouw, zijn de mensenrechten hier het grootste probleem: gevaarlijke werkomstandigheden en het gebruik van kinderarbeid. Kobalt is een giftig metaal. Langdurige blootstelling aan en inademing van kobaltstof kan leiden tot gezondheidsproblemen van de ogen, huid en longen. Omdat kobalt gemakkelijk met de hand uit de grond kan worden gewonnen, zijn kleinschalige, kale “ambachtelijke” mijnen gebruikelijk. De eenvoud van de operatie ontmoedigt/ontkent de noodzaak van veiligheidsmaatregelen op het werk en stimuleert het gebruik van kinderarbeid.

Volgens het Wilson Center zijn “bij kleinschalige mijnbouw in de DRC betrokken mensen van alle leeftijden, inclusief kinderen, die verplicht zijn om onder zware omstandigheden te werken. Van de 255.000 Congolese winning van kobalt zijn er 40.000 kinderen, sommigen nog maar zes jaar.”

Amnesty International heeft soortgelijke opmerkingen gemaakt. “Duizenden kinderen mijnen kobalt in de Democratische Republiek Congo. Ondanks de potentieel dodelijke gezondheidseffecten van langdurige blootstelling aan kobalt, werken mijnwerkers voor volwassenen en kinderen zonder zelfs de meest elementaire beschermingsmiddelen.”

Het “verdachte” (slechte) kobalt wordt vermengd met het “legitieme” (goede) kobalt dat afkomstig is van de grootschalige mijnen die de vereiste veiligheidsnormen hebben en alleen volwassenen in dienst hebben. Deze vermenging van “goed” en “slecht” kobalt dient om de mensenrechtenschendingen in de mijnbouwactiviteiten van het land te maskeren.

Het blijkt echter dat deze schertsvertoning grotendeels onnodig is, aangezien de meeste kobaltmijnen in de DRC eigendom zijn van of worden gefinancierd door Chinese bedrijven.

Tachtig procent van het kobalt van de DRC komt uiteindelijk terecht in China, een land dat niet bekend staat als een voorvechter van mensenrechten (de Oeigoeren?). Dus, wat is belangrijker: bestrijding van mensenrechtenschendingen of bestrijding van klimaatverandering?

Koper

Chili is de grootste producent van ‘s werelds koper. Het overgrote deel van het koper in Chili is afkomstig van dagbouw-/stripmijnen. Dit type mijnbouw heeft een negatief effect op de vegetatie, de bovengrond, de leefgebieden van wilde dieren en het grondwater. De volgende drie grootste koperproducenten zijn Peru, China en de beruchte Democratische Republiek Congo. Nummer vijf is toevallig de Verenigde Staten. Met name verschillende staten, zoals Minnesota en Arizona, zijn veelbelovend als nieuwe bronnen voor binnenlands koper met behulp van ondergrondse mijnbouw in plaats van dagbouw.

Op 26 januari annuleerde de Biden-administratie echter twee kopermijnhuurcontracten in Minnesota. In een reactie op de kwestie zei minister van Binnenlandse Zaken Deb Haaland: “Het ministerie van Binnenlandse Zaken neemt onze verplichtingen om namens alle Amerikanen openbare gronden en wateren te beheren serieus.” Deze beslissing werd toegejuicht door de sterkste aanhangers van Amerika’s zoektocht naar schone energie: milieuactivisten en democraten.

Het is tijd om eerlijk te zijn over schone energie

In december vaardigde president Biden een Executive Order uit waarin stond dat de regering van de Verenigde Staten “een sterke basis zal bieden voor Amerikaanse bedrijven om wereldwijd te concurreren en te winnen in de economie van schone energie, terwijl ze goedbetaalde vakbondsbanen [behalve in de mijnbouw] thuis creëren. De uitvoerende actie van vandaag versterkt de richtlijn van de president om Amerikaans te kopen [behalve voor schone energiegrondstoffen] en ervoor te zorgen dat gelijkheid [in de VS, maar niet in derdewereldlanden] en milieurechtvaardigheid [in de VS, maar nergens anders] belangrijke overwegingen zijn .”

Ondanks alle “happy talk” over schone energie, tonen de acties gewoon een oppervlakkige betrokkenheid. We willen niet het zware werk doen dat nodig is om de overstap naar schone energie te maken. Onze rol in de Clean Energy-revolutie zal beperkt blijven tot de eindassemblage van elektrische voertuigen. Maar goed, dat is goed genoeg voor onze deugd die Earth First-milieuactivisten en politici signaleren.

Wat echter nodig is, is een eerlijke en uitgebreide evaluatie van de hele levenscyclus van schone energie, van grondstoffen tot verwijdering. Er zijn voor- en nadelen aan alle vormen van energie. Tot nu toe hebben we alleen maar gehoord over de voordelen van schone energie. Het is nu tijd om de werkelijke kosten van schone energie te benadrukken, waarbij ook de negatieve maatschappelijke en milieu-impact moet worden meegenomen.

Bronnen: FEE

Indien u dit artikel nuttig, leerzaam of leuk vond, overweeg dan ons te steunen met een kleine donatie